|
Utrum ratio
cuiuslibet sit factiva legis
Ad tertium sic proceditur.
Videtur quod cuiuslibet ratio sit factiva legis.
1. Dicit enim apostolus,
ad Rom. II, 14, quod «cum gentes, quae legem non habent, naturaliter ea quae
legis sunt faciunt, ipsi sibi sunt lex». Hoc autem communiter de omnibus dicit.
Ergo quilibet potest facere sibi legem.
2. Praeterea,
sicut philosophus dicit, in libro II Ethic., «intentio legislatoris est ut
inducat hominem ad virtutem». Sed quilibet homo potest alium inducere ad
virtutem. Ergo cuiuslibet hominis ratio est factiva legis.
3. Praeterea,
sicut princeps civitatis est civitatis gubernator, ita quilibet paterfamilias
est gubernator domus. Sed princeps
civitatis potest legem in civitate facere. Ergo quilibet paterfamilias potest in
sua domo facere legem.
Sed contra
est quod Isidorus dicit, in libro V Etymol., et habetur in Decretis, dist.
2, «lex est constitutio populi,
secundum quam maiores natu simul cum plebibus aliquid sanxerunt».
Non est ergo cuiuslibet facere legem.
Respondeo
dicendum quod lex proprie, primo et principaliter respicit ordinem ad bonum
commune. Ordinare autem aliquid in bonum commune est vel totius multitudinis,
vel alicuius gerentis vicem totius multitudinis. Et ideo condere legem vel
pertinet ad totam multitudinem, vel pertinet ad personam publicam quae totius
multitudinis curam habet. Quia et in omnibus aliis ordinare in finem est eius
cuius est proprius ille finis.
Ad primum
ergo dicendum quod, sicut supra dictum est [a. 1], lex est in aliquo non solum
sicut in regulante, sed etiam participative sicut in regulato.
Et hoc modo unusquisque sibi est lex,
inquantum participat ordinem alicuius regulantis. Unde et ibidem subditur, «qui
ostendunt opus legis scriptum in cordibus suis».
Ad secundum
dicendum quod persona privata non potest inducere efficaciter ad virtutem.
Potest enim solum monere, sed si sua monitio non recipiatur, non habet vim
coactivam; quam debet habere lex, ad hoc quod efficaciter inducat ad virtutem,
ut philosophus dicit, in X Ethic. Hanc autem virtutem coactivam habet multitudo
vel persona publica, ad quam pertinet poenas infligere, ut infra dicetur [q. 92,
a. 2]. Et ideo solius eius est leges facere.
Ad tertium
dicendum quod, sicut homo est pars domus, ita domus est pars civitatis, civitas
autem est communitas perfecta, ut dicitur in I Politic.
Et ideo sicut bonum unius hominis non est
ultimus finis, sed ordinatur ad commune bonum; ita etiam et bonum unius domus
ordinatur ad bonum unius civitatis, quae est communitas perfecta. Unde ille qui
gubernat aliquam familiam, potest quidem facere aliqua praecepta vel statuta;
non tamen quae proprie habeant rationem legis. |
